La Maison de la Pierre, verhalen van mensen en plaatsen

In Saint-Maximin, een paar kilometer van Chantilly, het Maison de la Pierre vertelt een duizend jaar oud verhaaleen steen die weinig bekend is bij het grote publiek. Vandaag de dag gaat de bekendheid van de regionale steen hand in hand met de grote Haussmann-projecten vanaf 19^ème eeuwse en oudere werken. De kerk Saint-Pierre en de kathedraal van Senlis, het kasteel van Vaux-le-Vicomte... er zijn honderden monumenten om uit te kiezen!

In dit gebied in het zuiden van de Oise, Sinds de Gallo-Romeinse tijd wordt kalksteen gedolven en gebruikt om gebouwen te verfraaien. In de loop der eeuwen, naarmate de technieken zich ontwikkelden, eigenden mensen zich deze schat toe, waarbij ze eerst de hellingen van de Oise exploiteerden en vervolgens de vallei van de Oise. ondergrondse gangen graven en dagbouwgroeves.

Claude Boufflet, onverzadigbaar lokaal ambassadeur, voormalig steenhouwer, zoon en kleinzoon van steenhouwersheeft het Maison de la Pierre de afgelopen 10 jaar geholpen bij het opzetten van talrijke projecten. Op zijn eigen manier brengt hij dit uitzonderlijke natuurlijke en culturele erfgoed, een klompje van de zuidelijke Oise, tot leven...

Een geschiedenis uitgehouwen in steen

In het Maison de la Pierre, een plaats van herinnering en overdrachtClaude treedt op als ambassadeur en bemiddelaar, een kostbare schakel tussen tijdperken.

In de oude steengroeven in de omgeving gaat hij regelmatig, in alle seizoenen, op zoek naar een nieuwe inspiratiebron.zoeken naar overblijfselen Er is van alles te ontdekken: oud gereedschap, sporen van steenhouwers uit vervlogen tijden en van menselijke activiteit in de steengroeven. Misschien zie je hem onderweg, op de fiets of te voet, op zoek naar deze sporen: " [...] Ik ben er gepassioneerd over en het grijpt me aan, maar ik kan het niet uitleggen.r [...] ".

De verklaring ligt in het verleden. Er is niet veel over van Claude's jeugd in Saint-Maximin in de jaren 50 en 60, op een paar foto's na. Barakken gebouwd na de oorlog, kinderspelletjes en het idee van een zekere solidariteit. In die tijd voorzag steen in het levensonderhoud van veel gezinnen, waaronder dat van hemzelf.. Zijn grootvader, Léon Bouffletdan zijn vader, Marcel Bouffletwerk in steengroeven: "[...] mijn grootvader werkte in de steengroeven van Ouachée, hij was een man met karakter [...] in zijn vrije tijd speelde hij bugel, werd daarna burgemeester van Saint-Maximin [...]" zegt hij.

Onder bevel van zijn vader, kreeg de jonge Claude, net als zijn leeftijdsgenoten, een praktijkopleiding in de steengroevenHij begon op 18-jarige leeftijd met steen te werken: "[...] als barman ging ik waar het werk was [...] ". Zijn werk bestond uit het verplaatsen van de blokken steen die door de arbeiders waren vrijgemaakt, wat veel precisie en nauwgezetheid vereiste: "[...]". de arbeiders, voor het merendeel Portugezen, telden de uren niet omdat ze per stuk werden betaald en handmatig werkten [...] als ik het blok brak tijdens het hanteren, raakten ze niets aan, dus ik moest heel waakzaam zijn [...] ". De blokken gaan vervolgens door de handen van houtzagers en -snijders. Heel vaak, Claude zorgt voor leveringen, soms tot aan Deauville. Zijn lange dagen, hard werkenen zijn vader maakte het hem moeilijk: "[...]. hij betaalde me geen overuren, het was een moeilijke opvoeding [...]" herinnert hij zich...

Hulde aan het werk van mannen

Vandaag de dag, als steen uit het zuiden van de Oise wordt nog steeds gedolven in de omgevingDeze omvatten de bouw van gebouwen en de restauratie van monumenten zoals de Notre-Dame, technieken hebben een lange weg afgelegd : " [...] machines hebben het overgenomen en het werk is minder veeleisend geworden dan vroeger [...] vroeger moest je de ader vinden, de blokkade opheffen met een handretractor [...] het is allemaal voorbij [...] ".

Claude Boufflet, aan de vooravond van zijn 80e verjaardag, werkt samen met het team van Maison de la Pierre.Zijn pensionering viel samen met de oprichting en opening van de site in 2014. In de kelder kunnen bezoekers een ondergronds pad volgen en de gloriedagen van de Parrain-groeve herbeleven, die in bedrijf was tussen 17 en 20 jaar.^ème en het begin van de 20^ème eeuw: "[...] iedereen benieuwd is hoe de steen werd gewonnen [...] het is een genoegen om mijn kennis en ervaring met het publiek te delen [...]" vertrouwt Claude me toe, niet zonder enige emotie.

De herinnering aan plaatsen levend houden

Op de taille, gereedschap ontdekt door Claude wordt tentoongesteld. Het is gemakkelijk om je de moeilijke werkomstandighedenAllemaal dankzij Claude. Hier, dankzij Claude, veel sporen van menselijke activiteit zijn bewaard gebleven : " [...] Na de sluiting van de Parrain-steengroeve in de jaren 1920 werd de site gebruikt om paddenstoelen te kweken, zodat de bevolking van Saint-Maximin tijdens de oorlog ook van deze bron van inkomsten profiteerde en zich ondergronds tegen de bombardementen beschermde. [...]" legt hij uit terwijl hij oude roestige bedden of kratten met een kruimelig substraat passeert...

Claude pauzeert even en nodigt ons plotseling uit om omhoog te kijken. Daar, in de lucht boven de steengroeve van Parrain, kun je letters zien. De stralenkrans van zijn lamp trilt een beetje. " Léon Boufflet "Claude zei verder: "[...]. toen ik deze brieven ontdekte die door mijn grootvader waren getraceerd, deed dat iets met me [...] ".

In de stilte van de ondergrondse steengroeve, verlicht door een zwak licht, Claude vertelt hoe zijn zoon Sébastien en kleinzoon Anthony om de beurt de steengroeven hebben verkend.en andere enthousiastelingen in hun kielzog. Wat uit steen geboren is, lijkt nooit te vergaan...

Céline Weissier – Woorden op de pagina

Bezoek het Maison de la Pierre