De herinnering aan de luchtoorlog

De bommenwerper crash op 6 september 1943 boven zijn geboortedorp Airion als dehij was pas 13 jaar oud is doorslaggevend geweest in het leven van Gérard Lequien. Al tachtig jaar doet hij onderzoek, neemt contact op met vliegeniers en hun families en verzamelt brokstukken, voorwerpen en documenten met betrekking tot enkele van de 500 militaire vliegtuigen die tussen 1940 en 1945 in de Oise zijn neergestort. Hij schonk al zijn schatten aan de stad Saint-Maximin die een museum van de bombardementen, waar hij een fascinerende gids is.

Gérard Lequiende verzamelaar achter het Musée des Bombardements in Saint-Maximin, verwelkomde ons om te praten over zijn prachtige collectie.

Vliegtuigongeluk in 1973

Of het nu gaat om een stuk metaal, een uniform, een medaille, een jerrycan of een document, hij weet alles over de geschiedenis ervan. Aan welk vliegtuig of militair het toebehoorde, waar en wanneer hij het vond. Gérard Lequien is de bewaarder van de herinnering aan de donkere uren van luchtoorlog in het luchtruim boven de Oise tussen 1940 en 1945.

" Deze passie dateert van 6 september 1943, verklaart deze glimlachende, besnorde 93-jarige. Wekenlang vlogen er dagelijks honderden geallieerde bommenwerpers over Airion, mijn geboorteplaats in de buurt van Clermont. En die dag realiseerde ik me dat een van hen in de problemen zat toen ik twee parachutes zag opengaan. Informatie circuleerde niet zoals tegenwoordig, en na een paar dagen wist ik dat het was neergestort in het Bois des Moines, ten oosten van het dorp. Ik ging er met een paar vrienden heen, maar we werden weggestuurd omdat de site werd bewaakt door het Duitse leger. Toen ik veel later terugging, was ik aan het graven en vond ik verschillende stukken van het vliegtuig die niet waren geborgen om omgesmolten te worden. "Het virus was geënt en nieuwsgierigheid zou overwinnen.

" Ik heb geleerd dat deze B17 van de 8^e Luchtmacht, een 10-zits, viermotorige zware bommenwerper genaamd de "Lucky Thirteen, terugkeerde uit Stuttgart in Duitsland na een beschieting, en dat terwijl 7 bemanningsleden gevangen werden genomen door de Duitsers, werden 3 anderen opgepakt door het verzet. "Meer weten over deze B17 was echter niet genoeg en gedurende tientallen jaren was Gérard Lequien geïnteresseerd in meer dan zestig andere vliegtuigen die tijdens deze periode in het departement werden neergeschoten.

Duizend-en-een beroepen

Maar voordat je je tijd opofferde aan deze activiteit, moest je eerst werken. " Mijn ouders waren boeren en beheerden 300 hectare. Dus zodra ik de " certificering "Ik sloot me bij hen aan. Zeven jaar later vertrok ik om mijn dienstplicht in Berlijn te vervullen in de 11^e pantserregiment. Na tractoren maakte het besturen van een tank geen indruk op me... We waren met 400 jonge Fransen en vanaf de eerste dag wilde de kapitein me zien: omdat ik de enige was met alle rijbewijzen, hij vroeg me om zijn chauffeur te zijn twee jaar lang. Ik haalde hem 's ochtends op in een gloednieuwe Opel Kapitan, en s Middags bracht ik zijn vrouw naar de winkels. Ik paste zelfs op hun hond! "

Gedemobiliseerd in 1953, besloot de jongeman het boerenleven te vergeten. Als chauffeur voor een chemische fabriek in Catenoy begon hij ether, alcohol en andere producten te vervoeren naar 300 klanten van Lille tot Parijs. Toen kwam hij bij toeval bij de Fitz-James interdepartementaal ziekenhuiscentrum om psychiatrisch verpleegkundige te worden Hij bleef 32 jaar! " Het huisvestte toen 4.300 patiënten op 17 afdelingen, herinnert hij zich. Op de afdeling voor moeilijke patiënten creëerde ik workshops bezigheidstherapie met professionele activiteiten en ik organiseerde kampeertochten in het bos van Hez om patiënten uit de instelling te krijgen, wat innovatief was. "

Een passie sinds 1960

Zijn vrije tijd werd vanaf 1960 uitsluitend besteed aan zijn onderzoek naar vliegtuigcrashes, nadat hij had ontdekt dat zijn vader en oudere broer waren lid van het verzet : " Ze namen deel aan de eerste dropping van wapens per parachute in het departement Oise in Airion ".

In contact met de families van de piloten

Gérard Lequien is een onvermoeibare reiziger: hij controleert informatie, bezoekt sites en mensen beginnen over hem te praten. " In mei 2006, Ik kreeg een telefoontje uit Engeland Een verzamelaar ontdekte mijn werk via een krantenartikel. Hij was lid van een groep ex-militairen die werkten aan de geschiedenis van de Airion B17, maar ze konden de exacte crashlocatie niet vinden."

Op een herdenkingsmissie, Gérard Lequien breidde zijn activiteiten vanaf 1970 uit door contact op te nemen met families in de VS. zonder Engels te spreken "lacht hij. Door de jaren heen, zijn garage staat vol met honderden voorwerpen die te maken hebben met de Tweede Wereldoorlog. Zelfs een Jeep en een Dodge ambulance! " Al 11 jaar Ik heb een aantal bijeenkomsten van militaire oldtimervoertuigen georganiseerd in Normandië, onthult hij. JIk heb meegewerkt aan een aantal boeken, waaronder een boek over de 500 vliegtuigen die in de Oise vielen., Ik leerde bemanningsleden en hun gezinnen kennen die ik meenam naar de crashplaatsen. Ik gaf ze stukken van de vliegtuigen toen ze vertrokken. Ik ben zelfs naar Polen geweest om militairen te ontmoeten. "

Je verzameling tentoonstellen

Maar de dwangmatige verzamelaar die onvermoeibaar tegen de vergetelheid vecht maakt zich zorgen over de toekomst van zijn vondsten en de continuïteit van zijn jarenlange onderzoeken. " Mijn twee dochters hebben niet dezelfde passie als ik," legt hij uit. Dus nam ik contact op met een dozijn steden waar vliegtuigen waren neergestort, maar er kwam geen reactie. "In 2014 werd hij gewaarschuwd dat de Stone House van Saint-Maximin, een stad die in 1944 met 95 % met de grond gelijk werd gemaakt, heeft een zaal geopend die gewijd is aan de bombardementen tijdens de oorlog. Ter plekke legt hij zijn wens uit om alles wat hij heeft verzameld te bewaren. " Twee dagen later nodigde het stadhuis me uit om mijn intrek te nemen in een ongebruikte gemeenschappelijke ruimte. "herinnert hij zich.

En het museum was geboren!

" Toen Gérard zich meldde, gingen we naar zijn huis om te kijken wat hij had. We stonden versteld van de enorme hoeveelheid spullen: er waren drie vrachtwagens nodig om zijn garage leeg te halen! Dit was de eerste keer dat het museum werd opgezet," herinnert Daniel Derniame, een gemeenteraadslid uit Saint-Maximin die later voorzitter van de vereniging Musée des Bombardements werd. Alles werd toen ondergebracht in de twee kamers in de kelder van een gebouw uit 1883 dat tijdens de oorlog als schuilkelder was gebruikt: het gewone leven van een soldaat en het alledaagse leven van een burger. De kamers werden in december 2016 geopend voor het publiek. " Ik vertoon vliegtuigbrandstoftanks die we als kinderen in boten veranderden of de stervormige metalen stukken die ik had gesmeed, waarvan ik niet wist dat ze werden gebruikt om de banden van Duitse voertuigen lek te steken "herinnert Gérard Lequien zich, die vroeger vliegtuigafval catalogiseerde in versneden jerrycans.

Vrijwilligers geven rondleidingen in het museum

Om het museum draaiende te houden, vertrouwt de vereniging op ongeveer dertig vrijwilligers. De tour is verdeeld in verschillende gebieden, het verzet, de Amerikanen, de Britten, de Duitsers, Saint-Maximin en zelfs de Grote Oorlog van 14-18 dankzij donaties van particulieren. " We hebben een aanvraag ingediend voor een lift, zodat mensen met beperkte mobiliteit de kelder kunnen bereiken, vertrouwt Daniel Derniame. Dit zou worden gesubsidieerd door de stad en Europese fondsen. Tegelijkertijd zullen we de enscenering aanpassen met een nieuwe presentatie en meer geschikte verlichting. "Het doel is om duizend bezoekers per jaar te trekken.

" Ik ben er zeker van dat alles wat ik in mijn leven heb verzameld, beschikbaar zal zijn voor het publiek., concludeert Gérard Lequien, wiens jovialiteit alleen wordt geëvenaard door zijn bescheidenheid. Een Amerikaan bood ooit aan om al mijn onderdelen te kopen, maar ik weigerde. "Gelukkig zal dit ons collectieve geheugen verrijken.